بیا

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /بِیا/

فعل

بیا

1. فعل امر از آمدن، آمدن.
2. هنگام خواستن چیزی از کسی و تشویق او به انجام آن گفته می‌شود؛ موافقت کن، همراهی کن، ملاحظه کن.

   بیا ممکن است اصطلاحی کهن باشد و در زبان معیار باستان واژه جلب برخی حیوانات مانند کبوتر یا سگ بوده است.

3. (عامیانه): برای تحقیر و توهین معمولاً با نشان دادن انگشت شست.

واژه‌های مشتق شده

• بیابیا

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها
انگلیسی: tu quoque

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن