بیرونی

فارسی

ریشهٔ واژه

• فارسی

آوایش

• /بیرونی/

صفت نسبی

بیرونی

1. منسوب به بیرون، خارجی؛ بیرونِ هر چیزی که داخل داشته باشد: محوطهٔ بیرونی.
2. بخشی از عمارت که مخصوص پذیرایی مهمانان بوده.

استعاره

1. بیگانه.

جستارهای وابسته

• ابوریحان بیرونی

––––

منابع

• فرهنگ فارسی معین