بیل

فارسی

یک بیل مستعمل

ریشه لغت

• زبان معیار باستان

آوایش

• /بِیل/

اسم

بیل

1. (فنی): ابزار کفه‌دار دسته بلند برای کشاورزی، خاکبرداری و مانند آنها.
2. ابزاری دارای دسته بلند و صفحه‌ای پهن و قاشق مانند که برای جا بجا کردن خاک و گِل بکار می‌رود.

کهن واژه

1. بیل به زبان معیار باستان کلمه‌ای خالص بوده و احتمالا به معنی دانستن، بفهم، بدان یادبگیر و مانند آنها بوده است.

پسوندهای مشترک

• هابیل، قابیل

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس