بی‌آهو

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /بی/آهو/

صفت

بی‌آهو (قدیم)‎

1. بدون عیب. مقابل آهو.

   به سه چیز هر کار نیکو شود/ همان تخت شاهی بی‌آهو شود. «فردوسی»

منابع

• شاهنامه