بی-

فارسی

پیشوند

[بیـ]

1. برای ساختن صفت نداشتنی به ابتدای صفت یا اسم می‌چسبد؛ مانند، بی‌ادب که وجود «ادب» در موصوف‌اش را می‌نفید (نفی می‌کند):

   بیکران

   بیباک

   بیکار