تاویل‌بردن

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /تأویل/بُردَن/

مصدر فعل لازم

تأویل‌بردن

1. (قدیم): قابل تأویل بودن.

   هرچه بی‌اسباب بُوَد، هیچ تأویل نبَرَد. «احمدجام»

مترادف‌ها

• تأویل، تأویلی، تأویل شدن، تأویل جستن، تأویل کردن، تأویل نهادن، تأویل پذیر، تأویل شناس

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن