تاویل‌شناس

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /تأویل/شِناس/

صفت

تأویل‌شناس

1. (قدیم): آگاه از تأویل و تفسیر قرآن.

   ذات شریف مجلس سامی ... و تأویل شناس نُه آیات حواس. «خاقانی»

مترادف‌ها

• تأویل، تأویلی، تأویل شدن، تأویل بردن، تأویل جستن، تأویل کردن، تأویل نهادن، تأویل پذیر

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن