فارسی

ویرایش

ریشه شناسی

ویرایش
  • ایرانی

آوایش

ویرایش
  • [تَبَسْتُغ]

تبستغ

  1. فصیح.
    مردم فصیح و تیززبان را گویند یعنی مردمی که تند و تیز حرف زنند.
  1. گشتم از یمن مدحت شه دین -- در سخن بس تبستغ و شیوا (منجیک)