تلویح

(تَ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

مصدر متعدی

1. اشاره کردن، با اشاره فهماندن.
2. سخنی را در ضمن سخن دیگر به کنایه بیان داشتن.

منابع

• فرهنگ لغت معین