تواطؤ

(تَ طُ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

مصدر لازم

1. سازش کردن با هم، موافقت کردن همدیگر در امری، همدست شدن.

(اِم

صفت

1. موافقت، سازش.

منابع

• فرهنگ لغت معین