حالت مطلق

فارسی

حوزه: [زبان‏شناسی]

1. حالت دستوری فاعلِ فعل لازم و مفعولِ صریحِ فعل متعدی در زبان‌های کُنایی‏ـ مطلق (ergative-absolutive)

متـ . مطلق.

منابع

«حالت مطلق» هم‌ارزِ «absolutive case, absolutive»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر حسن حبیبی، دفتر دوم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ‎۹۶۴-۷۵۳۱-۳۷-۰