حیاء

(حَ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

(اِم

صفت

1. شرمساری، خجلت. ؛~ را خوردن و آبرو را قی کردن کنایه از: بسیار گستاخ و وقیح و بی حیا بودن.

منابع

• فرهنگ لغت معین