خرابات

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /خَرابات/

اسم مرکب

خرابات (قدیم)‎

1. جایی مانند میخانه و روسپی‌خانه که در آن، اعمال خلاف شرع چون میخوارگی و فسق و فجور انجام می‌شود.
2. جمعِ خرابه؛ ویرانه‌ها. میخانه، میکده. قمارخانه.
3. (تصوف): در عرفان، مقام و مرتبه ویرانی عادات نفسانی.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین