خراباتی

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /خَراباتی/

صفت نسبی

خراباتی (قدیم)‎

1. منسوب به خرابات؛ آنکه بطور مداوم به خرابات رفت و آمد می‌کند.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن