خنک

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /خُنَک/

مصدر فعل لازم

خنک

1. سرد ملایم و مطبوع گشتن، خوب، خوش.
2. خُنُکْ: در گویش گنابادی یعنی بی‌مزگی، کار زشت، بی‌تربیتی ، سرما، سردی هوا.

زبان دیگر

ریشه لغت

• عربی

شبه جمله

خُنُک

1. خوشا؛ آفرین.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن