خوالیگر

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /خالی/گَر/

صفت

خوالیگر

1. اصطلاحی کهن و مبهم که شاید از دو بخش خالی - گر شکل گرفته باشد.

   بدو گفت اگر شاه را درخورم/ یکی نامور پاک خوالیگرم «شاهنامه»

مترادف ها

• آشپز، طباخ

---

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: chef

منابع

• فرهنگ لغت معین
• شاهنامه