داعی

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• دائی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /داعی/

صفت

داعی (باطنی)‎

1. (ادیان): در مذهب اسماعیلیه، یکی از مرتب دعوت پس از حجت و پیش از مأذون. جمعِ دعاة.
2. دعا کننده، دعا‌گو. دعوت کننده. کسی که مردم را به دین خود دعوت کند.
3. (مؤدبانه): لقبی که گوینده هنگام صحبت کردن از خود برای ابراز تواضع و فروتنی به خود می‌دهد.

---

ترجمه
انگلیسی: motive

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین