درویش

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /دَروِیش/

اسم

درویش

1. (مجاز): فقیر، تنگدست، بی‌چیز. دراویش، [[درویشان].

   درویش را نباشد ارگ و سرای سلطان.....مائیم کهنه دلقی کآتش بر آن توان زد (حافظ)

2. (تصوف): پیرو هر یک از فرقه‌های تصوف، شخصی که با کشکول و تبرزین و لباس ویژه در کوچه و بازار می‌گردد و شعر و مدیحه می‌خواند و مردم به او پول می‌دهند. متواضع، بی‌اعتنا به امور مادی.
3. (مجاز): فقیر، فقرا، بی‌چیز.

صفت

1. صوفی، قلندر. عرفای بزرگ، درویش ورای مراتب مادّی می‌پندارند.

   خسروان قبله حاجات جهانند ولی.....سبب‌ش بندگی حضرت درویشانست (حافظ)

2. فقیر، تهیدست.

ریشه شناسی۲

1. درویش ممکن است تصحیف شده دِوریش باشد، اصطلاح اخیر به معنی دوره‌گرد، کسی یا کسانی که در طی فواصل منظم، به محل ملاقات یا امور کاری سرک بکشند؛ مثل گدایی که سالی یکبار پیدا می‌شود.

––––

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: mendicant mendiant dervish mysticism friar

منابع

• فرهنگ لغت معین