دنگ کردن

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /دَنگ/کردَن/

مصدر فعل متعدی

دنگ‌کردن (قدیم)‎

1. سرگشته و حیران کردن.

   صد هزاران نام خوش را کرد ننگ/ صد هزاران زیرکان را کرد دنگ. «مولوی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن