دنگ

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /دَنگ/

اسم صوت

دَنگ (گفتگو)‎

1. صدایی طنین‌دار که از برخورد دو چیز سخت به یکدیگر ایجاد می‌شود. صدا، آوا، نوا، هوار.
2. وسیله‌ای برای کوبیدن برنج. دستگاه قالی‌کوبی.
3. دَنْگ: در گویش گنابادی یعنی صدا کردن چیزی.

اسم

دُنگ (گفتگو)‎

1. یک ششم هر چیزی، دانگ.

اسم

دِنگ (منسوخ)‎

1. چاشنی تفنگ. دنگدان.
2. دِنْگ: در گویش گنابادی یعنی قطره، ذره، کمی، اندکی، ضربه.

صفت

1. گیج. سرگشته. پریشان. ابله، کودن.

---

ترجمه
انگلیسی: dingdong escapement twangy plink twang

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین