دهقان

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /دِه/قان/

صفت نسبی

دهقان

1. صاحب ده. روستایی، کشاورز. جمع: دهقانان، دهاقنه، دهاقین.

   نگر تا سخنگوی دهقان چه گفت/ که راز دل آن دید کاو دل نهفت «فردوسی»

2. (قدیم): ایرانی، حافظ سنن و روایات ایرانی.

---

برگردان‌ها

ترجمه
ایتالیایی: contadino انگلیسی: wench

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس

زبان دیگر

ریشه لغت

• زبان معیار باستان

آوایش

• /دِق/آن/

اسم مرکب

دهقان

1. ممکن است حرف ه اضافه شده باشد، و بدون آن به معنی دق کردن، یا از دق جان بجان آفرین تسلیم کردن، دق‌مرگ شدن است.

   بدین سبب روستائیان قدیم به دقان شهره شدند که حتی در عمرشان یک روز خوش هم نداشتند و این بیشتر بخاطر غارت دسترنج یکساله توسط حاکم، ارباب، گزمه، مامور مالیات و انواع و اقسام مدیران رسمی و غیر رسمی و بوروکراسی قدیم بود.