دودوگ

فارسی

ریشه لغت

• بهاری

آوایش

• /دودوگ/

اسم

دودوگ (موسیقی)‎

1. مترادف سُرنا یا کسی که آنرا می‌نوازد، مطرب، نوازنده، بی‌شخصیت.

منابع

• فرهنگ شمس