دوی

(دَ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

صفت

1. مریض، ناخوش.
2. آن که ملازم مکانش باشد.
3. آن چه باطنش فاسد باشد. مکان ~:
4. ناموافق برای صحت بدن.
5. مکار، حیله گر.

منابع

• فرهنگ لغت معین