دیهیم و گاه

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /دِیهیم/گاه/

اسم مرکب

دیهیم‌و‌گاه (قدیم)‎

1. تاج و تخت، و به مجاز پادشاهی و سلطنت.

   ضرورت مرا رفتنی شد به راه/ سپردم به تو شغل دیهیم و گاه. «نظامی گنجوی»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن