ذوعقل

(عَ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

صفت مرکب

1. صاحب خرد.
2. آن که خلق را ظاهر بیند و حق را باطن و حق نزد او آیینة خلق باشد. (ذوالعقل)

منابع

• فرهنگ لغت معین