ریمن

فارسی

ریشه‌شناسی

• شاهنامه

آوایش

• /رَی/مَن/

صفت

ریمَن

1. حیله‌گر.

   ریمن ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش رَی - مَن قابل تجزیه باشد و حاکی از خودکامگی زن یا مرد شرور است.

صفت نسبی

ریمِن

1. چرک آلود.

مترادف‌ها

• ریتون، رعیت

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه