سرو

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /سَرْو/

اسم

سَرو

1. درختی است مخروطی شکل که در نواحی کوهستانی شمال ایران می‌روید، سرو آزاد، سرو سهی، زاد سرو هم گفته‌اند.
2. نام شاه یمن در زمان فریدون در شاهنامه.

   چنین گفت کاین شهریار یمن/ سر انجمن سرو سایه فکن «شاهنامه»

اسم

سُرو

1. شاخ جانوران، شاخک حشرات.
2. پیاله شراب.

---

برگردان‌ها

• فرهنگ لغت معین/ شاهنامه