سند برائت

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /سَنَد/بَرائت/

اسم مرکب

سندبرائت (حقوق)‎

1. نوشته‌ای عادی یا رسمی، که بستانکار پس از دریافت طلب به بدهکار می‌دهد، حاکی از پرداخت دَین.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن