سگالد

فارسی

ریشه‌شناسی

• شاهنامه

آوایش

• /سِگالَد/

اسم مرکب

سگالد

1. ورق کسی برگشتن، روزگار به او بد آوردن.

   مگر بد سگالد بدو روزگار/ به جان و تن خود خورد زینهار «فردوسی»

مترادف‌ها

• سگال، بدسگال، بدسگالی

منابع

• شاهنامه