ش

فارسی

ریشه شناسی

• نیاهندوایرانی

آویش

• [شِ]

حرف

شین

1. شین، حرف شانزدهم از الفبای فارسی برابر با عدد ۳۰۰ در حساب ابجد.

   پسوند ش و آش ویژه زبان کاسی است.

پهلوی

ضمیر

1. ضمیر شخصی n متصل سوم شخص مفرد.

استعاره

1. به صورت مفعولی: «دادش».
2. به صورت فاعلی: «گفتش».
3. به صورت اضافی: «خانه اش».

پسوند

1. این نشانه به بن مضارع می‌پیوندد و معنای اسم مصدر می‌دهد: آفرینش، پرورش، آموزش.

––––

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: še šin

منابع

• فرهنگ لغت معین