شبان

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /شَبان/

اسم

شبان

1. (قدیم): آنکه گوسفندان را به چَرا می‌برد و از آنها مواظبت می‌کند. چوپان

   شبان ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش شهَ - بان قابل تجزیه باشد و بان به معنی پاییدن، مواظبت کردن بوده است.

واژه‌های مشتق شده

• شبانی، شبانکاره، شبانکارگی

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین