شهرگیر

فارسی

ریشه لغت

• شاهنامه

آوایش

• /شهر/گیر/

اسم‌مرکب

شهرگیر

1. نام مردی که در زمان اسکندر مقدونی، که ظاهراً با بیطقون مترادف است.

   یکی مرد بُد نام او شهرگیر/ به دستش زن و شوی گشته اسیر. «فردوسی»

منابع

• شاهنامه/ فرهنگ شمس