غر

فارسی

(غَ)

ریشه‌شناسی

احتمالاً از نیا-هندواروپایی -kéh₂-ro*. همریشه با لاتین carus، لاتویایی kārs، انگلیسی whore.

اسم

1. قحبه، زن فاحشه.
2. مخنث.

منابع

• فرهنگ لغت معین

(~.)

اسم

1. مخفف غرد. خانة چوبین و نئین، به این معنی در ترکیب آید: بادغر.

منابع

• فرهنگ لغت معین

(غِ)

اسم

(عا.)

1. قر: جنباندن جز یا تمام بدن از روی ناز ؛ ~ و غربیله ناز و ادا و اطوار. ؛ ~ و غمزه جنبانیدن جز یا تمام بدن از روی ناز و توأم با اشارة چشم و ابرو. ؛ ~و فر الف - آرایش و زینت. ب - غر و غمزه.

منابع

• فرهنگ لغت معین

(غُ)

اسم

(اِصت.)

1. آواز غوک، صدای وزغ.

منابع

• فرهنگ لغت معین

(~.)

1. شخصی که خصیه اش بزرگ شد.
2. برآمدگی در اعضا.
3. جمع کردن باد در دهان برای آن که با قبضة بسته بر آن زنند تا صدا کند.

منابع

• فرهنگ لغت معین

(~.)

صفت

1. ترکیده و شکسته.
2. فرو رفته بر اثر ضربه.

منابع

• فرهنگ لغت معین

---

پشتو

اسم

غر

1. کوه