فدوی

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /فَدَوی/

صفت نسبی

فدوی (باطنی)‎

1. منسوب به فدا؛ فدایی، جان‌نثار. بنده، برده.

   این بود که از وی پرسید دارای چه مرتبه‌ای هستی؟ پیک جواب داد من فدوی هستم. «خداوند الموت»

2. (منسوخ): در نوشتار یا گفتار در برابر بزرگان بجای من گفته می‌شود.

منابع

• فرهنگ لغت معین