فرادا

فارسی

فُ

ریشه‌شناسی

• عربی: فرادیٰ

صفت

1. [مقابلِ جماعت] (فقه) ویژگی نمازی که به‌تنهایی خوانده شود.

قید

1. به‌تنهایی (خواندن نماز): نمازش را فرادا خواند.