فرخ

فارسی

ریشه‌ لغت

• عربی

آوایش

• /فَرْخ/

اسم

فرخ (قدیم)‎

1. جوجه پرندگان. فرّخ.
2. فِرَخْ: در گویش گنابادی یعنی گشاد، پر پهنا، بزرگ.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین