مان

فارسی

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /مان/

اسم

مان

1. (قدیم): به معنی خانواده، خاندان همراه با نوکرها و کلفت‌ها؛ خانمان، دودمان.
2. مِاْنِ: در گویش گنابادی یعنی متعلق به ما ، متعلق به من ، مال ما ، در ملکیت ما.

ریشه‌ شناسی۲

• پهلوی

1. اسباب و اثاثیه خانه.
2. مثل و مانند.

پسوند

1. به صورت پسوند در کلمات مرکب آید و به معنی محل، جا و خانه و دودمان.
2. در بعضی کلمات به معنی منش و اندیشه آید: شادمان، قهرمان.
3. از ریشه فعل اسم معنی اسم مصدر می‌سازد: زایمان، سازمان.
4. از مصدر مرخم اسم ذات می‌سازد: ساختمان.
5. در ضمیر شخصی متصل اول شخص جمع: الف- در حالت اضافی (ملکی): کتابمان. ب- در حالت مفعولی: گفتمان (به ما گفت).

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی: our
• parallel
• manhattan

منابع

• فرهنگ لغت معین