محلق

(مِ لَ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

اسم

1. تیغی که بدان موی تراشند.
2. گلیم درشت.

منابع

• فرهنگ لغت معین

(مُ حَ لَّ)

ریشه‌شناسی

• عربی

(اِمف.)

1. موی سترده، موی تراشیده.
2. خرمایی که ثلث آن پخته باشد.
3. محل پرواز به بالا و دور زدن.

منابع

• فرهنگ لغت معین