مصدق

(مُ صَ دَّ)

فارسی

ریشه‌شناسی

• عربی

(اِمف.)

1. شخصی که گفتار او را راست دانند.
2. تصدیق شده، گواهی شده.

منابع

• فرهنگ لغت معین

(مُ صَ دِّ)

1. کسی که شخصی یا شیئی را تصدیق کند، راستگو دارنده. م

قید

1. مکذب.
2. آن چه که موجب تصدیق گردد، مؤید.
3. باور کننده.
4. مقوم، ارزیاب.

جمع

1. مصدقین.

منابع

• فرهنگ لغت معین

عربی

(اِ

برگردان‌ها

انگلیسی

certifier