مقبل

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /مُقبِل/

صفت

مقبل

1. خوش‌بخت، خوش‌اقبال.
2. روی آورنده، روکننده به چیزی صاحب اقبال.

زبان دیگر

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /مُغ/بُل/

اسم مرکب

مغبل

1. تقسیم کننده، قسمت یا بخش‌بخش کننده چیزی یا کسی مانند زمین یا برده.

   مغبل ممکن است از دو بخش مُغ - بُل شکل گرفته باشد، و کنایه از آن به زبان معیار باستان، مغی که مسئول یا مدیر بخش اموال منقول یا غیرمنقول است.

منابع

• فرهنگ لغت معین