بل

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• بَل، بِل، بُل

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /بَلْ/

اسم

بَل

1. نام یکی از خدایان بابل باستان.
2. در گویش گنابادی یعنی جفت، همسر، یار، دوست، رفیق، شفیق، مثل، مانند، شبیه.

ریشه شناسی۲

بُلْ

1. در گویش بهاری فعل تقسیم کردن، تقسیم کُن.
2. در گویش گنابادی یعنی کُس ، فرج ، مهبل ، رَحِم.

اسم

بِلَ

1. در گویش بهاری یعنی اینطوری، اینجوری.
2. در گویش گنابادی یعنی سگ ماده.

ریشه شناسی۳

بُلَّ

1. در گویش بهاری در مزرعه، یعنی بیل بزن، شخم بزن، کار کن.
2. در گویش گنابادی یعنی ابله

زبان دیگر

• عربی

حرف عطف

1. بلکه.
2. پیشوندی است که بر سر برخی واژه‌ها می‌آید و معنای بسیاری و فراوانی می‌دهد، مانند بُلکامه: یعنی بسیار هوس.
3. در آغاز اسامی خاص می‌آید مانند: بلحسن بوالحسن ابوالحسن. یا در اول اسماء معنی عربی می‌آید مانند: بلعجب ابوالعجب یا بلهوس بوالهوس درمی آید.
4. (عامیانه): چیزی که از روی هوا گرفته شود، گرفتن، چیزی را از روی هوا قاپ زدن.
5. کنایه از: سوءاستفاده کردن از موضوعی.
6. پاشنه پای.

واژه‌های مشتق شده

• بله

––––

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: haply

منابع

• فرهنگ لغت معین