نفرین

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /نِفْرین/

اسم

نفرین

1. دعای بد، لعنت.

   هر آنکس که او جز برین دین بود/ ز یزدان و از مَنش نفرین بود «فردوسی»

---

منابع

• فرهنگ لغت معین/ شاهنامه