نمک

فارسی

ریشه لغت

• نیاهندوایرانی

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ نمک دارد

آوایش

• /نَمَک/

اسم

نمک ماده بلوری بی‌رنگ و سفید با طعم شور که بیشتر آن کلرید سدیم است و برای طعم دادن به خوردنی‌ها یا محافظت از خوردنی‌ها به آنها نی‌افزایند؛ و به آسانی سوده می‌گردد و در آب حل می‌شود و آن را از آب دریا و معدن به دست می‌آورند.

1. نمک ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش نم - اَک قابل تجزیه باشد، و به معنی مرطوب کاشتن بذر غلات بوده است.

استعاره

1. نمک به حرام: ناسپاس، حق ناشناس.
2. نمک را خوردن و نمکدان را شکستن کنایه از: به ولی نعمت خود خیانت کردن.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین