پرحرفی‌کردن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /پُر/حَرفی/کردَن/

مصدر لازم

پرحرفی‌کردن

1. پر حرف بودن، پر حرفی کردن، وراجی کردن؛ چانه لق.

منابع

• فرهنگ لغت معین