پشین

فارسی

ریشه‌شناسی

• پهلوی

آوایش

• (پَ)
• هجاوندی :پَ-شین

اسم خاص

پشین

1. ~ پَشین یا کی‌پشین پسر کیقباد است و سهراب و لهراسب پسران اویند. بنا بر برخی منابع پسر بزرگ اما بنا بر شاهنامه فردوسی پشین پسر سوم کیقباد است. در شاهنامه فردوسی از کی‌پشین با عناوین خردمند و کسی که دلش از داد لبریز بود، یاد می‌شود. کیکاوس پیش از ماجرای تهمت سودابه به سیاوش، به سیاوش پیشنهاد ازدواج با عموزادگان را می‌دهد، که کیکاووس از برادر خود با احترام یاد می‌کند و او را از بزرگان برمی‌شمارد.

پدر با پسر راز گفتن گرفت		ز بیگانه مردم نهفتن گرفت
همی گفت کز کردگار جهان		یکی آرزو دارم اندر نهان
که ماند ز تو نام من یادگار		ز تخم تو آید یکی شهریار
چنان کز تو من گشته‌ام تازه روی		تو دل برگشایی به دیدار آوی
چنین یافتم اخترت را نشان		ز گفت ستاره‌شمر موبدان،
که از پشت تو شهریاری بود		که اندر جهان یادگاری بود
کنون از بزرگان یکی برگزین		نگه کن پس پردهٔ کی پشین

در شاهنامه فردوسی چند بار دیگر از پشین یاد می‌شود که افرادی با افتخار تبار خود را به او نسبت می‌دهند، مانند اسفندیار، خسرو مدعی شاهی در زمان بهرام گور.

1. ~ با عنوان پشنگ مترادف است و این اصطلاح به دو نفر در شاهنامه اطلاق شده‌است، یکی پشنگ شاه توران و پیش از او پشنگ (پشین) داماد ایرج فرزند ناکام فریدون. حاصل ازدواج دختر ایرج با پشنگ، منوچهر است.

   نیا نامزد کرد شویش پشنگ ..... بدو داد و چندی برآمد درنگ ــــ یکی پور زاد آن هنرمند ماه ..... چگونه سزاوار تخت و کلاه

مترادف‌ها

• پشنگ

واژه‌های مشتق‌شده

• کی‌پشین

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ پشین دارد

منابع

• شاهنامه. ISBN 964-5566-35-5