کینه‌خواه

فارسی

ریشه‌شناسی

• شاهنامه

آوایش

• /کینِه/خواه/

اسم مرکب

کینه‌خواه

1. منسوب به کین، کینه، کسی که در دل دشمنی نگهدارد.

   دمان از پس ایدر منوچهر شاه/ رسید اندر آن نامور کینه‌خواه «فردوسی»

منابع

• شاهنامه