آبخور

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آب/خُور/

اسم مرکب

آب خور

1. (قدیم): سرچشمه و محلی که از آن جا آب برگیرند و بنوشند، آبشخور.
2. (کشاورزی): میزان قابلیت زمین برای جذب آب.

کنایه

1. قسمت، نصیب.
2. موی اضافی سبیل.

---

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: ewer

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن