آدمی‌گری

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آدَمی/گَری/

اسم مرکب

آدمی‌گری

1. غرایز و صفات جسمی.

   چون چشم من بر روی وی افتاد، از آدمیگری با من هیچ نماند. «محمدبن‌منور»

حاصل مصدر

آدمی‌گری

1. (قدیمی): آدمیت. آدم‌گری

   هر چه اسباب زندگانی است و اسباب و رسم آدمیگری است ... محو کند. «احمدجام»

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن