آزدن

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آزدَن/

مصدر فعل متعدی

آزدن

1. (قدیمی): آژدن، آجیدن. شاید هم آبدن.

   به نزدیک آن گرگ باید شدن/ همه چرم او را به تیر آزدن «فردوسی»

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن