آشتی‌ناپذیر

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشتی/ناپَذیر/

صفت

آشتی‌ناپذیر

1. دلرای دشمنی عمیق، مقابل آشتی پذیر.
2. اموری که قابل تلفیق نیستند و کنار هم قرار نمی‌گیرند. سازش‌ناپذیر.

واژه‌های مشتق شده

• آشتی، آشتی کردن، آشتی دادن، آشتی پذیر، آشتی جویی، آشتی جویانه، آشتی خواره، آشتی کنان

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن